Wilk

Skuta na lodzie
nie mogę złapać tchu
wyłaniam się więc powoli
wilka skowyt daje znak
że ludzie już odeszli
rozkładam skrzydła
ogrzewam je w blasku ognia
księżyc mroczny daje blask
delikatność jak me dla ludzi serce
zostawiłam pod pokrywą
lodu i snu
zakładam zbroję
nie mówię już nic
przybrana w uśmiech
patrzę słodko ma ten wasz świat
a potem biegnę
daleko hen po horyzont
głos wilka woła mnie
ludzie już odeszli
fruwały nietoperze
pod dachem
nie poznasz moich tajemnic
nie pozna ich już nikt
smiałek który wedrze się do lasu
nie będzie o nic pytał
powiedział stary wilk
ostatni obejrzał się
z ludzi, którzy szli
podszedł do ogniska
spojrzał w wilka oczy
i odkrył tajemnice
które świat schował
przed drapieżnym ludem.